Տիկին Ծաղկակաղամբը
Կատրին Ստեփանյան
Կար-չկար մի տիկին Ծաղկակաղամբ կար։ Մի օր նա որոշեց գնալ իր ընկեների՝ խելացի Գազարի և կանաչ Լոլիկի հետ գեղեցիկ ճամփորդության։ Նրանք գնացին ճամփորդության դեպի ջունգլի։ Այնտեղ շատ հետաքրքիր էր։ Նրանք տեսան կապիկներ, առյուծներ, վագռեր և այլն։Վերջում, երբ գնացին տիկին Ծաղկաղամբի մոտ, նրանք շատ տպավորված էին այս հետաքրքիր և գեղեցիկ ճամփորդությունից և շնորհակալություն հայտնեցին տիկին Ծաղկաղամբին։
Աշնան օրերն են հասել,
Իջել է ամպը սարին,
Եվ հրաժեշտ է ասել,
Կռունկը մեր աշխարհին:
Բարդին էլ չի սոսափում
Արագիլի թևի տակ,
Դեղին թերթեր է թափում
Առվակի մեջ կապուտակ:
Կարմիր խարույկ
է կարծես
Ծեր տանձենին
անտառի,
Թվում է,
թե մոտ
վազես,
Ձեռք ու
ոտքդ կվառի…
Քամին
շատ էր
թափառել,
Պարապ-սարապ
թևը կախ,
Բայց արդեն
գործ է
ճարել,
Տեսեք ինչքան
է ուրախ:
Ես Կատրին եմ։ Սովորում եմ Մխիթար Սեբաստացի կրթահամալիրում։ Այսօր կպատմեմ, թե կրթահամալիրում որ վայրն է ինձ համար ամենասիրելին։ Իմ սիրելի վայրը կրթահամալիրում բացօթյա լողավազանն է։ Ինձ դուր է գալիս լողավազանը, որովհետև, երբ մենք գնում ենք բացօթյա լողավազան ։ Այնտեղ մենք ոչ թե մարզվում ենք, այլ խաղում ենք։ Երբ շատ շոգ է մենք լողանում ենք և իրար հետ խաղում ։
Էշի ձուն
Հայ ժողովրդական հեքիաթ
Մի հալիվոր գնում է քաղաք, տեսնում շուկայում ձմերուկ են վաճառում, մոտենում է, թե`
– Ախպերացու, էս ի՞նչ է:
Ձմերուկ վաճառողը տեսնում է, որ էս ծերը միամիտ մարդ է, ձեռ է առնում.
– Էշի ձու:
Էս հալիվորը մտածում է, «Մեր էշը սատկել է, մի հատ առնեմ տանեմ, ի՞նչ կլինի»: Առնում է տանում: Ճամփին նստում է, որ մի քիչ հանգստանա, շունչը տեղը բերի, էս ձմերուկը գլորվում է, գնում մի քարի դիպչում, ջարդվում: Դու մի ասի, էդ քարի տակ մի նապաստակ է թաքնված լինում, դուրս է գալիս քարի տակից ու, պու´կ, փախչում: Խեղճ հալիվորը ետևից վազում է ու ձայն տալիս.
– Քուռի՛- քուռի՛, քուռի՛-քուռի՛…
Նապաստակը փախչում է, գնում: Էս մարդը փոր-փոշման տուն է գնում, կնոջը պատմում.
– Բա, ա՛յ կնիկ, գլխիս էսպես փորձանք եկավ: Մի էշի ձու առա, ճամփին գլորվեց, քուռակը դուրս եկավ, փախավ: Ինչքան վազեցի, չհասա: Էնպես էր վազում, ոնց որ` նապաստակ: Ափսո՜ս, կպահեինք, կմեծանար, ձմեռվա համար փայտ կբերեինք:
Կինն ասում է.
– Ա՛յ մարդ, հետո կթողնեի՞ր կժերը վրան դնեի, գնայի աղբյուրից ջուր բերելու:
Էս մարդը կնոջը մի լավ ծեծ է տալիս թե`
– Ես գնամ խեղճ էշին փայտ բարձեմ, բերեմ, դու էլ հոգնած-դադրած էշին տանես ջո՞ւրը…
հալիվոր-ծեր մարդ
դադրած-հոգնած
Հարցեր և առաջադրանքներ
Մի հալիվոր գնում է քաղաք, տեսնում շուկայում ձմերուկ են վաճառում, մոտենում է, թե`
Դու մի ասի, էդ քարի տակ մի նապաստակ է թաքնված լինում, դուրս է գալիս քարի տակից ու, պու´կ, փախչում:
Ծերունին շատ միամիտ էր և շատ բարի։
Թռչունի մտածմունքը
Հովհաննես Թումանյան
Ես ապրում էի մի փոքրիկ տան մեջ
Առատ ու անփույթ,
Աշխարհքն ինձ համար կլոր էր անվերջ,
Կեղևը` կապույտ։
Նրանից հետո աչքս բաց արի
Մի փոքրիկ բնում,
Տեսա՝ աշխարհքը հարդից է շինած,
Թռչունի մտածմունքը
Հովհաննես Թումանյան
Ես ապրում էի մի փոքրիկ տան մեջ
Առատ ու անփույթ,
Աշխարհքն ինձ համար կլոր էր անվերջ,
Կեղևը` կապույտ։
Նրանից հետո աչքս բաց արի
Մի փոքրիկ բնում,
Տեսա՝ աշխարհքը հարդից է շինած,
Ու մայրս է շինում։
Մի օր էլ, բնից գլուխս հանած,
Նայում եմ դես-դեն,
Տեսնեմ՝ աշխարհքը տերևից շինած,
Մեր բունը վրեն։
Հիմի թռչում եմ հեռո՜ւ, շատ հեռո՜ւ,
Ամեն տեղ գնում,
Բայց թե աշխարհքը ինչի՞ց է շինած—
Էլ չեմ հասկանում։
Թռչունի մտածմունքը
Հովհաննես Թումանյան
Ես ապրում էի մի փոքրիկ տան մեջ
Առատ ու անփույթ,
Աշխարհքն ինձ համար կլոր էր անվերջ,
Կեղևը` կապույտ։
Նրանից հետո աչքս բաց արի
Մի փոքրիկ բնում,
Տեսա՝ աշխարհքը հարդից է շինած,
Ու մայրս է շինում։
Մի օր էլ, բնից գլուխս հանած,
Նայում եմ դես-դեն,
Տեսնեմ՝ աշխարհքը տերևից շինած,
Մեր բունը վրեն։
Հիմի թռչում եմ հեռո՜ւ, շատ հեռո՜ւ,
Ամեն տեղ գնում,
Բայց թե աշխարհքը ինչի՞ց է շինած—
Էլ չեմ հասկանում։
Ես Կատրին Ստեփանյանն եմ։ Ես ութ տարեկան եմ։ Սովորում եմ Մխիթար Սեբաստացի կրթահամալիրում։ Ես սիրում եմ խաղալ իմ խաղալիքներով։ Չեմ սիրում խաղալիք ավտոմեքենաներ։Ես ուզում եմ դառնալ ռուսերենի ուսուցչուհի։
Կատրին Ստեփանյան 